حضرت فاطمه زهرا(س) در روز جمعه بیستم ماه جمادی الثانی سال پنجم بعثت در مکه چشم به جهان گشودند. پدر بزرگوارشان حضرت محمد(ص) و مادر گرامی ایشان حضرت خدیجه(س) است. کنیه بزرگ بانوی گرامی اسلام اُمّ الحسنین، اُمّ اَبیها و اُمّ الائمه است و القاب ایشان زهرا، صدّیقه کبری، طاهره، راضیه، مرضیّه، انسیّه، بتول، زهره، حوریه و محدّثه است. ایشان در سال دوم هجرت با حضرت علی(ع) ازدواج کردند و حضرت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) و اُمّ کلثوم(س) ثمره این پیوند مبارک است.
کرامت و شأن این بانوی بزرگوار تا آنجاست که سوره کوثر در مقام ایشان نازل شده و حضرت رسول اکرم(ص) در رثای ایشان فرمودند:« فاطمه پاره تن من است، هر کس او را شاد کند مرا شاد کرده و هر کس او را بیازارد مرا آزرده است.»
پس از رحلت حضرت رسول اکرم(ص)، حضرت زهرا علاوه بر غم دوری از پدر مصائب زیادی را متحمّل شدند. مدّعیان خلافت علاوه بر اینکه جایگاه رهبری را از علی(ع) غصب کردند، باغ فدک را که رسول اکرم(ص) در زمان حیاتشان به دخترشان بخشیده بودند را تصرّف کردند. حضرت زهرا(س) در دفاع از ولایت علی(ع) تلاشهای زیادی کردند. ایشان سخنرانیهای کوبنده ای در تبیین فریبکاری غاصبان خلافت ایراد فرمودند. حضرت زهرا(س) در جریان حمله منافقان به خانه ولایت، در حالیکه میوه ای دیگر از شجره طیبه ولایت را باردار بودند، مجروح شدند و در سوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری قمری به شهادت رسیدند. بنا بر وصیّت حضرت زهرا(س) مراسم تدفین ایشان شبانه انجام شد و مکان مزار مطهّر ایشان نامعلوم است.
